تفاهم

من وخواهرم صد و هشتاد درجه باهم فرق میکنیم ، من در سرد ترین ماه سال به دنیا اومدم و اون در گرم ترین ماه سال ،
در باره یک مسئله و موضوع یکسان دو نظر کاملا متفاوت داریم .بارها اتفاق افتاده است که وقتی در خیابان لباسی توجهم را جلب کرده است و با شوق به او نشان دادم  با نگاه غضبناک و بازدارنده اش مواجه شدم ! و یا وقتی او نظرم را برای خرید لباسی میپرسد ، تا چشمم به لباس می افتد سعی میکنم حواسش را پرت کنم و به پنج تن دخیل ببندم تا آن را نخرد !!
وقتی بچه بودیم اتاق هایمان جدا بود اما مدام باهم تنش داشتیم و باهم بودنمان به اختلاف و دعوا و قهر منجر میشد،  ما اصلا هم را نمیفهمیدیم ....
 الان هم که بزرگ شدیم باز هم هیچ چیزی فرق نکرده ، ولی اتاقمان مشترک شده ! هنوزم من همان ویژگی های رفتاری ام را دارم اما کمی عاقلانه تر از گذشته رفتار میکنم و خواهرم هم مثل سابق است اما حالا کمتر قهر میکند... ( اون خواهر بزرگه بود و از اول عاقل)
 فکر میکنم میبینم که خیلی هم بدون تغییر نبودیم ، حالا من میدونم وقتی از دستم عصبانی است نباید تا چند ساعت نزدیکش بروم ، اگر پیله کنم حتما قهرش  طولانی تر میشه،خواهرم میدونه که وقتی من ازدستش عصبانی باشم اگه بهم پیله کنه عاقبت به رویش میخندم و همه چی تموم میشه ،
من میدونم اگه براش هدیه ای با رنگ های قرمز و نارنجی بخرم خوشحال میشه و اون میدونه اگه برام شیرینی نخودی بخره با تمام وجود ذوق میکنم ،
اون میدونه که ...
من میدونم که ...
 چیزی عوض نشده،
فقط ما بیشتر سعی کردیم که همدیگه رو بشناسیم و کمتر رفتار هایی که باعث ناراحتی و دلخوری هم میشه رو تکرار کنیم ،
فقط خواستیم آرامش همدیگه رو سلب نکنیم تا آرامش خودمون هم بهم نریزه،
درواقع کمتر خط قرمز های همدیگه رو رد میکنیم .شاید محبت و علاقه ی عجیبی که به هم داریم باعث شده  نسبت به هم صبور تر باشیم و دلمون نیاد باعث عذاب هم بشیم ...


پی نوشت :
1- تفاهم به این معنی نیست که اخلاق و رفتارمون شبیه هم باشه ، به این معنی هست که همدیگر رو همون طور که هستیم قبول داشته باشیم.

2-یک زن و شوهر از دو خانواده ی مختلف ، از دو فرهنگ متفاوت ،با دو جنسیت متضاد ، با اخلاق ها و سلیقه های متنوع قراره در کنار هم زندگی کنند ،فکر میکنید چند سال طول میکشه تا بتونند باعث آرامش همدیگه بشن ؟

3-دوست داشتن و علاقه بین دونفر ، یک انگیزه ی قویه تا طرفین سعی کنند خصوصیات هم رو بشناسن و برای حفظ آرامش همدیگه تلاش کنند ، اما اگه صبر به دنبالش نباشه نمیتونه نقشی در حفظ یک زندگی داشته باشه .

4-بعد از اختراع چرخ مهم ترین اختراع بشری ، شیرینی نخودی و خورش قیمه ی نذریه !

:)

مرد قد بلند

مرد قد بلند ، شتاب صفر تا صد اوج عصبانیتش فقط 3 ثانیه  بود و در اون لحظه نباید جیکمون درمیومد ...در همه ی کارهاش عجله وشتاب داشت و همیشه ی خدا صدای فریاد و داد وبیدادش  با کارگرهای خط تولید به خاطر خطاهاشون  بلند بود و تا چند اتاق آنطرف تر از واحد ما شنیده میشد .

مرد قدبلند و بد اخلاق ،وقتی که پشت میزش مشغول کار بود مدام یک پاشو تکون میداد و در در هوای سرد پاییزی  پنجره رو باز می کرد و  با  یک بلوز تابستانی در اتاق میگشت و آنقدر سرگرم کار بود که از ناهارش عقب میفتاد و معمولا بعد ازما ناهارش رو میخورد ، اونم وقتی که ما بعد از تایم ناهار و استراحت  پشت میز هامون نشسته بودیم و کار میکردیم .

به محض این که درب ظرف غذاش رو باز میکرد ، انگار به جای بوی غذا ، بوی عشق در فضای اتاق آکنده میشد ... بوی عشق زنی که کاملا معلوم بود زمان زیادی رو برای تهیه غذای شوهرش صرف کرده و حتی از ماست و سالاد هم در کنار غذا غافل نبوده ... 

مرد قدبلند و بداخلاق و گرمایی ، این طور وقت هامثل یک بره مظلوم و معصوم میشد ! تلفن هاش رو با آرامش بیشتری جواب میداد و حتی دیگه پاشو تکون نمی داد...

انگار همسرش از راه دور هم بلد بود که مردش رو مثل یک مسکن قوی آروم کنه ، حتی برای چند لحظه ...

 در آخر ، این عصبانیت های نابهنگام و انفجاریش کار دستش داد و  امروز بعد از یک دعوای اساسی با مدیر کارخونه ، استعفا داد و رفت .

مرد قد بلند و بداخلاق و گرمایی و چشم پاک که همیشه حلقه ی دست چپش بدجور خودنمایی میکرد ، دیگه از فردا نمیاد ولی من از الان دلتنگ بوی غذاهای عاشقانه ی همسرش هستم ...

خرید

اسفند ماه سال گذشته با مامانم به خیابان رفتیم تا برایشان خرید عید کنیم ، بعد از دو ساعت خیابان گردی ، خرید ها را انجام دادیم و در نزدیکی خانه بودیم که در تاکسی  به خودم آمدم و دیدم که پلاستیک های خرید در دستم نیست !
فکر کردم  لابد دست مامان است ، نگاه کردم چیزی هم دست ایشون نبود ، یک دفعه گفتم : هیـــــــــن... !!! پلاستیکا کو ؟؟؟
به همین راحتی خرید ها را جاگذاشته بودم .
مامان را راهی خونه کردم و  دوباره برگشتم و تک تک مغازه هایی که در آن خیابان قدم زده بودیم را پرس جو کردم، ولی خبری نبود.
حدس میزدم که  خرید ها را در آخرین مغازه جا گذاشته باشم ،اما آنجا هم نبود !
می دانستم دست خالی به خونه برگردم مامان اول برای من ناراحت میشد که چرا از این سن انقدر حواس پرت هستم و وقتی پیر بشوم میخواهم چکار کنم و بعد برای دوره ی پیریِ غم انگیزِ بچه اش غصه می خورد ، بعد از آن هم غصه می خورد که حتما پولش مشکل داشته و لابد در دوران کاری اش نفهمیده و کاری کرده است که پولش ایراد داشته است ، بعد غصه می خورد برای من که مجبور شده ام دوباره همه ی مسیر را به خاطر او برگردم و حتما کلی خسته شده ام و کاش از اول خودش پلاستیک ها را گرفته بود تا این طوری نمیشدو من اذیت نمی شدم ...
من همه ی این صحبت ها را پیش بینی میکردم و این پروسه ی نگرانی های تمام نشدنی مادرم را در مسائل ریز و درشت  حفظ بودم .
برای همین دوباره به تک تک مغازه های قبلی مراجعه کردم و خرید های قبلی را دوباره خریدم و با ظاهری خندان به خونه رفتم و پلاستیک ها را به مامان دادم ،هرچند ماجرا به خوبی تمام شد ولی هرگز نفهمیدم  پولی را که برای خرید گذاشتم ، دلیل بر حواس پرتی خودم بدانم یا دلیل بر این که به قول مامان پولم ایرادی داشته است ...؟!

بانو جان ...

بانو جان ،

میدانی ...

در دوره ای که دختران مجرد را به راحتی عامل فتنه ، میوه ی فاسد ، ترشیده و امثال آن میخوانند ...

هرچند ما را با شما قیاسی نیست ،

اما

با آمدنتان بدجوری آبرویمان را خریده اید ...

تولدتان مبارک